Rebecca Bloomwood kreeg als klein meisje van haar moeder vooral duurzame, iets minder mooie kleding, in plaats van luxueuze mode die na drie weken de prullenbak inging. Jaloers keek ze daarom altijd naar andere klanten die de mooiste spullen meenamen en daarvoor alleen een ‘magisch plastic kaartje’ (een creditcard) door een gleuf hoefden te halen. Ze nam zich voor om als ze groot was ook zo’n kaart te bemachtigen.
Als jonge volwassen vrouw werkt Bloomwood als journaliste voor een tuinblad. Ze heeft inmiddels niet één, maar twaalf creditcards die ze maximaal benut. Haar schuld bedraagt samen al meer dan $16.000,- en nog kan ze geen kledingwinkel voorbij lopen zonder iets te zien dat ze moet en zal kopen. Het zien van de rekeningen die aan het eind van de maand binnenvallen zorgt wel voor schrik, maar daar komt ze overheen door weer te winkelen. Hoewel Bloomwood werkt voor een tuinblad, droomt ze ervan voor modetijdschrift Alette Magazine te werken onder stijlicoon Alette Naylor. Ze mag er op sollicitatiegesprek komen, maar als ze aankomt is de vacature al intern vergeven. De receptionist wijst haar er niettemin op dat er ook een vacature is bij het financiële blad Succesfull Saving. Hij legt haar uit dat dit net als Alette Magazine eigendom is van de Dantay-West persgroep. Deze organisatie is volgens hem zo nepotistisch dat als ze daar eenmaal werkt, ze zo later ook wel bij Alette Magazine binnenkomt.
Bloomwood weet niets van de financiële wereld en maakt totaal geen indruk op Succesfull Savings hoofdredacteur Luke Brandon. Haar huisgenoot en beste vriendin Suze spoort haar daarom aan om het nog eens bij Alette Magazine te proberen door een zelfgeschreven artikel als open sollicitatie op te sturen. Daarnaast schrijven de inmiddels beschonken vriendinnen ook een hatelijke brief aan Brandon. Bloomwood stopt de twee brieven alleen in de verkeerde enveloppen, zodat Brandon haar artikel krijgt. Die ziet haar schoenenverhaal als een geslaagde metafoor en biedt haar aan om drie weken op proef in dienst te komen.
